Nou beste Happy Minders, ik ben lang weggeweest, maar het werd weer eens tijd om mijn nageltjes op het toetsenbord te zetten en jullie deelgenoot te maken van mijn wereldje. Hoewel het niet mijn sterkste punt is om me kwetsbaar op te stellen, laat ik jullie weten dat het eigenlijk helemaal niet zo lekker gaat. Ik als professioneel ego zit in de lappenmand. “Hoe dan?” vragen jullie je af. “Tja, wat zal ik daar eens over zeggen…”.
Jullie kennen mij als pittig individuutje dat bij onrecht, belediging of gebrek aan de zo welverdiende aandacht op scherpe wijze van zich laat horen. Het is eigenlijk zo gegaan als het met langzaam kilo’s bijkomen gaat. Verslapping, zeg maar. Dat ene koekje maakt toch niet uit, dat wijntje bij het etentje moet toch kunnen. Ik heb zo geen zin om vandaag mijn stappenteller te pleasen en zo gaat de tijd voorbij. Voor je het weet ben je 10 tot 20 kilo zwaarder en doodongelukkig. Dat is in een metafoor gezet wat er gebeurde met mij. Waar ik dagelijks in de kung fu houding sprong voor mijn baasje, daar kijk ik nu vermoeid op van de sofa en denk “Vrouw… laat het geluid stoppen, maar ik ga het niet doen voor je”. “Ik sta in de uitbuikstand, ik heb er werkelijk de kracht niet meer voor hoor!”
Sinds kort is mijn baasje dus thuis komen te zitten. Overspannen, zeg maar. Daar vind ik natuurlijk van alles van. “Gefaald op de werkvloer, hoe heeft ze het zo ver kunnen laten komen, want ze is niet stom” zijn dingen die ik gezellig roep om de sfeer passend te maken bij de situatie. “Dat helpt haar niet!” hoor ik jullie zeggen. “Nee, dat klopt inderdaad, ze zou meer hebben aan liefdevolle woorden van mij, dat het goed is dat ze voor zichzelf kiest en even niets doet. Dat ze nu de kans heeft om af te rekenen met patronen die niet handig zijn, kan stoppen met overleefmodus en het juist goed is dat ze thuis is”. Maar ja, ik heb ook een burn-out dus ik roep gewoon maar wat dingen en dan kijk ik wat er gebeuren gaat.
Ik help eigenlijk alleen nog maar als we gaan wandelen. Ik ben er voor de ‘honden-ontwijk-routes’ en het commentaar op de situatie. Het park kent lange geasfalteerde looppaden en als we geluk hebben, dan gaan we op een tijd dat mensen niet met hun trouwe Fluffy, Pluto, of hoe de viervoeter mag heten het park in stromen. Vaak nog met meerdere exemplaren om zich heen en het liefst niet aan de riem. Om 8 uur is een no go. Dan is er een thee-kransje op het kruispunt. Mensen wachten op elkaar en gaan in een soort slowmotionachtige parade met ongeveer 6 honden op het vrij smalle looppad lopen. Luid kletsen over Fluffy, Pluto … Als er dan van de andere kant een enkele hondenbaas met een hond aan de lijn komt, dan is het aftellen. Commotie alom. Fluffy en Pluto denderen over de nieuwkomer heen, de baasjes staan te kijken van wie nu welke hond is en roepen allerlei commando’s die in de tumult verloren lijken te gaan. Voor een hondenloze gebruiker van het park zoals ik is het net alsof je op een file op de A2 komt aanrijden met je C1. Zuchtend kijk ik naar de mogelijke ontwijkopties. Als ik het theekransje van veraf al zie gaan, kies ik een andere route of keer om. Natuurlijk voorzie ik die actie van het nodige gemopper naar mijn baasje. “Daar zijn ze weer, de thee-krans parade”. “Slechte timing van ons, we hadden even een uur moeten wachten tot ze hun ronde klaar hebben”. Dan is er nog de Poolse dame die met haar telefoon voor haar hoofd op speakerstand loopt en luidruchtig bellend op het pad loopt met drie meter erachter een chiwawa achtig beest dat een eigen wil lijkt te hebben. “Er zou een wet moeten komen op speakerbellen op alle plekken in Nederland”. Het is onbeleefd, luidruchtig en puur vanuit luiheid van het niet aan je oor willen houden van de telefoon. Plus mensen hebben niet door dat het gesprek zo niet interessant is voor de andere mensen in het park, maar goed, ik draaf weer door. Terug naar het onderwerp. Als we dan met veel moeite de 30 minuten hebben gelopen met de verschillende sluiproutes vanwege de honden, worden we op het nippertje nog even bijna aangereden door een wielrenner die niet kan lezen dat het een VOETPAD is. Na de wandeling ben ik totaal uitgeput en kan ik de rest van de dag weer op de uitbuikstand en moet mijn baasje het zelf maar zien te rooien met haar taak om te zorgen dat ze haar grenzen bewaakt. Ik ben op en out!
Ik heb besloten om maar eens wat te blijven schrijven om zo weer in vorm te komen, want in de lappenmand blijven is eigenlijk ook best zinloos. Misschien moet ik eens een goede therapeut zoeken die gespecialiseerd is in egootjes zoals ik en met de juiste toon en voorzichtigheid mij weer tot mijn voormalige briljante zelf kan maken. Ik ga daar nog even over nadenken, maar ik hou jullie op de hoogte.
Voor nu de groeten van een uitgeputte Betty!
